بوسیله گزارش همشهری شانس متعهد شده بود به ۶۰میلیون نفر در قالب ۱۸میلیون خانوار نیازمند، کمک مالی ماهانه اعطا درنگ آمارهایی غصه که تو این خصوص منتشر شده ارقامی نزدیک بوسیله همین را نشان می دهد؛ اما تو کف جامعه بسیاری که خود را واجد شرایط اخذ کمک معیشتی می دانستند، از فهرست یارانه بگیران شیار خورده اند و در سایه خرابه بی اعتمادی نصیب و قسمت و ملت، ظن می دهند کاسه ای دامن نیم کاسه دولتمردان باشد و چه بسا به جای ۶۰میلیون به ۶میلیون نفر یارانه داده باشند. به گزارش همشهری، احمد میدری، معاون رفاه مدنی وزارت تعاون، کار و رفاه اجتماعی دیروز داخل نشستی تلاش کرد اندوه ساز وکار شناسایی مشمولان کمک معیشتی و حذف ۲۴میلیون از جرگه دریافت کنندگان این یارانه را توضیح بدهد و بی قراری دلیل نارضایتی جاماندگان و حتی ذات ناآرامی های پس از اجرای طرح بنزینی را تشریح کند. او حذف شدن طبقه متوسط و حقوق بگیر از فهرست مشمولان یارانه بنزینی را به صورت تلویحی نشانه توسعه فقر تو سرزمین دانست و در بروز ناآرامی های اخیر، شکست جهیز اداری و اجرایی کشور را نیز داخل کنار پیچیدگی های سیاست و توطئه های منطقه ای مقصر دانست. متن طولانی صحبت ها و تحلیل های احمد میدری را در امتداد بخوانید. گوهر ناآرامی ها
اینکه اجرای سیاستی مثل آزادسازی قیمت بنزین، در ایران بوسیله بروز ناآرامی ها و آشوب منجر می شود، از یک سو به انقراض سیستم اداری و اجرایی ملک و از سوی دیگر به پیچیدگی های سیاست و قدری هم بوسیله تبانی هایی بازمی گردد که درون منطقه ثمر ایران شکل می گیرد. اگر ناآرامی های دو سه سال اخیر را تجسس کنیم می بینیم که هیاهو های سال ۹۶بعد از یک آزادسازی در سیستم بانکی رخساره داد و از مشهد اول شد، ناآرامی های امسال تیمار بعد از آزادسازی قیمت بنزین موافقت افتاد. البته این سیاست با نظر مثبت ۸۰درصد کارشناسان اقتصاد انجام شد. وقتی موضوع آزادسازی قیمت سوخت مطرح شد، طولانی مایه های اجرایی برای چندین هفته در کانون جمع شدند و در مورد آن صحبت کردند و نظرات آنها هم درون کتابی که هیأت رئیسه مجلس منتشر کرده موجود است. دیدن تمام دستگاه های اجرایی در جلسات این وجود که ایرانیان براساس ارزش های بین المللی سالانه به مدل ۹۹میلیارد دلار انرژی استفاده می کنند؛ یعنی هر ایرانی داخل روز ۳.۵دلار انرژی مصرف می کند، به عبارت دیگر نصیب ۵۰هزار تومان و ماهی ۱.۵میلیون تومان ارزش انرژی مصرفی هر ایرانی است که به عنوان یارانه پنهان توزیع می شود. داخل این شرایط یکی از ایده هایی که مطرح شد این بود که این پول را به خویشتن انسان بدهیم تا برای نحوه مصرف آن تصمیم بگیرند. چرا یارانه بگیران دسته بندی شدند؟
پس ازاینکه پیشنهاد تغییر بها انرژی مطرح شد، محاجه ما این وجود که مدخل اعظم یارانه انرژی را ثروتمندان استعمال می کنند و دهک فقیر فقط ۴درصد از این یارانه را کاربرد می بطی ء اما روند این است که سهم انرژی در هزینه زندگی دهک فقیر ۹درصد و در دهک میلیونر ۳.۶درصد است؛ یعنی فقرا ۲.۵برابر ثروتمندان از تغییر قیمت انرژی تأثیر می پذیرند بنابراین هر شوکی تو قیمت انرژی ایجاد شود به فقرا ضیق بیشتری می آورد. درون دنباله این سؤال مطرح شد که چقدر باید بوسیله نشانی یارانه بپردازیم تا سطح شادکامی فقرا تأمین شود و اعتراض نکنند. درنهایت دولت اعلام کرد می توانیم بوسیله ۶۰میلیون نفر پول بدهیم. حقیقت این بود که با اضافه قیمت بنزین، اگر بخشی از یارانه بگیران نیز حذف شوند، کار سخت می شود اما بخت گفت اگر به همه یارانه بدهیم مبلغ به بخشی کمتر می شود که برای فقرا اثری ندارد و ناگزیر باید ۲۴میلیون نفر از جمعیت کشور را از فهرست گرفتن این یارانه حذف کنید. از اول تیمار نمودار بود که حذف این تعداد یعنی رتبه بندی کردن اجتماع. از سوی دیگر اجتماع ما جامعه ثروتمندی نیست و همین مسئله انتخاب این ۲۴میلیون نفر را پر اب تر می کند، زیرا واقعیت این است که ۲۴میلیون نفر حذف شده اغلب جزو اشکوب متوسط ایران هستند. استاندارد رتبه بندی جامعه چه بود؟
مرکز آمار ایران ۳ هفته پیش، سطح درآمدی دهک های اول تا دهم را اعلام کرد. باید اعتراف کنم درون ابتدای فقره شخصاً نمی توانستم باور کنم که این آمارها استوار باشد ولی تست هایی که در خبر مشمولان یارانه بنزین انجام شد، صحت این آمارها را تأیید کرد. براساس آمارها در پایان سال ۱۳۹۷اگر کسی ۴میلیون تومان درآمد داشته باشد و حتی مستأجر هم باشد جزو ۳۰درصد ثروتمند جامعه ایران راحتی می گیرد. آمارهای بانک مرکزی تیمار که تخمین بالاتری دارد می گوید درآمد ۵.۵میلیون تومان بوسیله ارتفاع جزو ۳۰درصد بالای جامعه ایرانی است. حقیقتاً اعتقاد اینکه کسی با این پول بتواند جزو ۳۰درصد بالای اجتماع باشد غیرقابل پذیرش است و این سؤال مطرح می شود که پس جامعه ثروتمند کجاست؟ ما بدون مفروضات بانکی نمی توانستیم ثروتمندان را پیدا کنیم برای همین چند شاخص مثل خودرو و مسکن را گزینش کردیم که آمارهای آن از ۵۰پایگاه اطلاعاتی در قلمرو جمع آوری شد. البته گمان بروز خطا را غم شمارش کردیم و بر همین مبنا از معترضان خواستیم رخصت جمع آوری داده ها بانکی را بدهند تا حذف این ۲۴میلیون نفر با دقت بالاتری انجام شود.
مثلاً در موضوع شناسایی مشمولان یارانه سوخت مشخص شد که از میان ۲۳میلیون خانواده ای که یارانه می گیرند ۱۱میلیون و ۹۰۰هزار خانوار، هیچگاه خودرویی به نامشان حلق. این آمار دقیقی است زیرا به واسطه اینکه پلاک و مدرک خودروها بالاجبار تعویض می شود داده ها آن کاملاً به روز و قائم است. از لفظ دیگر فقط ۹۰۰هزار خانوار خودروهای بالای ۲۰۰میلیون تومان دارند. این خانوارها همانهایی هستند که مسکن های بالای ۲میلیارد تومان دارند و مسافرت خارجی می روند. در این شرایط اگر اقبال بخواهد به واسطه اینکه منابع بیشتری برای توزیع یارانه ندارد، ۲۴میلیون نفر از اجتماع را حذف کند حتماً کارمندهای بخت هم حذف می شوند و این یعنی دولت روبه روی اشکوب متوسط راحتی می گیرد. اشتباه کار کجا بود؟
داخل این مورد، یک مباحثه این است که چقدر این سیاست اشتباه بوده و بحث دیگر اینکه چقدر خبط اجرا شده است. به نظر غلام شاق این بوده که گفت وگو در مورد این محاکمه ها کمتر صورت محزون است ضمن اینکه جهیز بوروکراسی تو ایران به دلایل عدیده ای به شدت ناتوان شده و برای همین هر سیاستی را خراب می نرم. دولت حساب های بانکی را وارسی می کند؟
تو جریان وارسی حذف یارانه ۲۴میلیون نفر خواستار دسترسی به مفروضات بانکی شدیم ولی به معنای آن نیست که می خواهیم مفروضات بانکی را شخم بزنیم. در نسب وقتی بی همتا اجازه بدهد، مفروضات او از جهیز بانک مرکزی محزون می شود ولی هیچ کارمندی قادر به نظر آن نیست و کامپیوتر مسئول پردازش تراکنش ها، واریز، برداشت، سود و... خواهد بود. در حقیقت معاونت شادکامی وزارتخانه ۵کارمند دارد و اطلاعات را تک مورد بررسی نمی کنند و مثل سیستم مالیاتی ممیز ندارند که روی مورد تک اظهارنامه ها نظر بدهد. درون این روانی برای کسانی شبیه اقشار و بیماران خاص هم روال دیگری می گذاریم و استثناهایی قرین کارپردازان (که پول مشارکت خواه سازمان را خرج می کنند) غصه پس ازآن از اعتراض بررسی می شود. پس موجی که اخیراً ایجاد شده و می گویند قضا و قدر می خواهد حساب ها را شخم بزند اصلاً معتمد زدودن. هرچند دولت ها داخل کشورهای با درآمد کمینه از ایران هم بدون اجازه افراد، اطلاعات بانکی را رصد می کنند و اصلاً نمی شود دولتی بدون اینکه داده ها انسان را جمع آوری کند، سیستم حمایتی و بانکی و قضایی و امنیتی داشته باشد. چرا این همه از یارانه مکان ماندند؟
آمارهای وزارت رفاه نشان می دهد بوسیله طور میانگین ۸۲درصد مردم خراسان شمالی، خراسان جنوبی و سیستان و بلوچستان بسته معیشتی پژمان اند اما در استان تهران این مغز به ۵۷درصد رسا و بخاطر شهر تهران احتمالاً کمتر از ۴۰درصد است. برای همین تو تهران اغلب آدم می گویند ما یارانه نگرفتیم درحالی که ازنظر خودشان وضعیتشان مشمول دریافت یارانه بوده است اما این واقعیت تلخ اقتصاد ایران است که پولدارها در نهایت ۵درصد جمعیت ناحیه هستند و حذف شدگان یارانه بنزین جزو ۲۰درصد بالای اجتماع ایران راحتی می گیرند. البته با مشاهده روزمره ما تو تهران و کلانشهرها بوسیله نظر می رسد نحو جامعه بهتر از این آمارها باشد اما متأسفانه اسلوب جامعه ازآنچه ما فکر می کنیم، بدتر است. حالا تصورش را بکنید در این سطح از فقر، دولت باید غرض محنت بگیرد و روبه روی ۲۴میلیون نفر از اشکوب متوسط جامعه که در سیلان حذف یارانه ها ناراضی می شوند صبر بگیرد. در این میان بی اعتمادی به طالع هم بدتر از هر آتشی است که بوسیله جان مرزوبوم افتاده؛ بوسیله من گفتند اقبال به ۶میلیون نفر یارانه داده و می گوید به ۶۰میلیون نفر. در این مورد خاص گفتیم همه رسانه ها را به همراه دو متخصص
آی. تی و یک نفر از وزارت ارتباطات بیاورید تا به قیافه رندوم با صاحبان کد ملی کسانی که یارانه گرفته اند تماس بگیرند و صحت ماجرا مدلل شود. نحو نجات چیست؟
درون این وضعیت خواه باید کمک کرد که این امر اجرا شود یا اینکه دولت به همه یارانه بپردازد. البته چنانچه قرار باشد به همه پول داده شود قضا و قدر بالاجبار با استقراض مخفی از جهیز بانکی این امر را ایفا می دهد بوسیله این صورت که مثلا قرضه بوسیله پیمانکاران را اضافه می دهد و پیمانکاران با بانک ها هم بر می کنند و بانک ها حزن مشت عاقبت با بانک مرکزی حساب وکتاب می کنند و یک دمل دیگر به صرفه جویی ایران اضافه می شود. چنانچه این دو راهکار را وارسی کنیم هوشیار می شویم اینکه نوبت می گوید به جای ۸۴میلیون به ۶۰میلیون یارانه پرداخت کنیم یک محاکمه اصولی است؛ اما اجرای این محاکمه اصولی چالش هایی دارد که باید وضع حل آن همچنین فاش شود. اثرپمپاژ اعلام منفی
بسیاری از ما از شرایط موجود ناراضی هستیم ولی باید به این پدیده هم توجه کنیم که پمپاژ اخبار منفی و ضعف ها چیزی سوا خسته کردن اقبال بوسیله همراه ندارد درحالی که ضعیف شدن دولت به نفع هیچگاه کس نیست. ما در طول تاریخ معاصر یکجا شانس ضعیف را تو گرداگرد انقلاب مشروطه تا روی امر آمدن رضاشاه امتحان کردیم که آدم مجبور به خوردن علوفه شده بودند در مقابل وقتی جهیز اداری ضعیف باشد نمی تواند حکم روزانه اش را اجرا دهد و وارد مهلکه می شود. در سال ۹۶که ناآرامی ها شروع شد، من گفتم پمپاژ یاس نکنید بلکه به انتشار و واکاوی سوژه ها و مسائلی بپردازید که اگر غم سلبی باشد بتواند به تغییر منجر شود و مشیت در فضای عمومی به حیات بیاورد که طالع و بوروکراسی را بوسیله جانب اصلاح این موارد بکشاند. مثلا این سؤال که چرا پروژه های عمرانی دولتی سریع اجرا نمی شود؟ یا چرا اینقدر پول صرف حوزه های درمان و آموزش و سازمان قلمرو می شود و گونه امین نمی شود؟ امیدی بوسیله بهبود متد دولت وجود دارد؟
قضا و قدر مدرن بر سه گانه محور ارتش قوی، قوه قضاییه وارسته و جهیز مالیاتی دقیق بنا شده؛ اما دولت ایران از سیستم دقیق مالیاتی بی بهره است و برای همین مجبور است بنزین را گرانبها کند تا به آدم دستیار معیشتی بدهد. راه مستحکم شدن جهیز مالیاتی این است که بوسیله شیوه کشورهای پیشرفته و حتی ترقی نیافته روال ستاندن مالیات را تغییر اساسی بدهیم. این یک گوهر است که کشورهای دیگر ۶۰درصد عوارض را از قوم ها می گیرند و ۲۰درصد از بنگاه ها؛ ولی در ایران جهیز مالیاتی و تأمین مدنی بنگاه ها را هدف پژمان اند و بوسیله قدری در آنها مداخله می یواش که امر تولیدی در این کشور به فرجام نمی رسد. برهان غم مشخص است؛ در مدت ما نمی توانیم شبیه ۳۰سال قبل کشورهای دیگر، از خانواده ها اظهارنامه مالیاتی بگیریم و آن را از اصناف و شرکت ها می گیریم. ما می گوییم سیستم مالیاتی و تأمین اجتماعی از بنگاه بوسیله خانواده شیفت کند تا قوم براساس مصرفی که دارد مالیات بدهد و دلال ها که درآمد هنگفت دارند از تور مالیاتی فرار نکنند؛ درون این صورت قوم ای که الآن جزو ثروتمندترین هاست، باید مالیات های بیش سنگین بدهد.
اینکه اجرای سیاستی مثل آزادسازی قیمت بنزین، در ایران بوسیله بروز ناآرامی ها و آشوب منجر می شود، از یک سو به انقراض سیستم اداری و اجرایی ملک و از سوی دیگر به پیچیدگی های سیاست و قدری هم بوسیله تبانی هایی بازمی گردد که درون منطقه ثمر ایران شکل می گیرد. اگر ناآرامی های دو سه سال اخیر را تجسس کنیم می بینیم که هیاهو های سال ۹۶بعد از یک آزادسازی در سیستم بانکی رخساره داد و از مشهد اول شد، ناآرامی های امسال تیمار بعد از آزادسازی قیمت بنزین موافقت افتاد. البته این سیاست با نظر مثبت ۸۰درصد کارشناسان اقتصاد انجام شد. وقتی موضوع آزادسازی قیمت سوخت مطرح شد، طولانی مایه های اجرایی برای چندین هفته در کانون جمع شدند و در مورد آن صحبت کردند و نظرات آنها هم درون کتابی که هیأت رئیسه مجلس منتشر کرده موجود است. دیدن تمام دستگاه های اجرایی در جلسات این وجود که ایرانیان براساس ارزش های بین المللی سالانه به مدل ۹۹میلیارد دلار انرژی استفاده می کنند؛ یعنی هر ایرانی داخل روز ۳.۵دلار انرژی مصرف می کند، به عبارت دیگر نصیب ۵۰هزار تومان و ماهی ۱.۵میلیون تومان ارزش انرژی مصرفی هر ایرانی است که به عنوان یارانه پنهان توزیع می شود. داخل این شرایط یکی از ایده هایی که مطرح شد این بود که این پول را به خویشتن انسان بدهیم تا برای نحوه مصرف آن تصمیم بگیرند. چرا یارانه بگیران دسته بندی شدند؟
پس ازاینکه پیشنهاد تغییر بها انرژی مطرح شد، محاجه ما این وجود که مدخل اعظم یارانه انرژی را ثروتمندان استعمال می کنند و دهک فقیر فقط ۴درصد از این یارانه را کاربرد می بطی ء اما روند این است که سهم انرژی در هزینه زندگی دهک فقیر ۹درصد و در دهک میلیونر ۳.۶درصد است؛ یعنی فقرا ۲.۵برابر ثروتمندان از تغییر قیمت انرژی تأثیر می پذیرند بنابراین هر شوکی تو قیمت انرژی ایجاد شود به فقرا ضیق بیشتری می آورد. درون دنباله این سؤال مطرح شد که چقدر باید بوسیله نشانی یارانه بپردازیم تا سطح شادکامی فقرا تأمین شود و اعتراض نکنند. درنهایت دولت اعلام کرد می توانیم بوسیله ۶۰میلیون نفر پول بدهیم. حقیقت این بود که با اضافه قیمت بنزین، اگر بخشی از یارانه بگیران نیز حذف شوند، کار سخت می شود اما بخت گفت اگر به همه یارانه بدهیم مبلغ به بخشی کمتر می شود که برای فقرا اثری ندارد و ناگزیر باید ۲۴میلیون نفر از جمعیت کشور را از فهرست گرفتن این یارانه حذف کنید. از اول تیمار نمودار بود که حذف این تعداد یعنی رتبه بندی کردن اجتماع. از سوی دیگر اجتماع ما جامعه ثروتمندی نیست و همین مسئله انتخاب این ۲۴میلیون نفر را پر اب تر می کند، زیرا واقعیت این است که ۲۴میلیون نفر حذف شده اغلب جزو اشکوب متوسط ایران هستند. استاندارد رتبه بندی جامعه چه بود؟
مرکز آمار ایران ۳ هفته پیش، سطح درآمدی دهک های اول تا دهم را اعلام کرد. باید اعتراف کنم درون ابتدای فقره شخصاً نمی توانستم باور کنم که این آمارها استوار باشد ولی تست هایی که در خبر مشمولان یارانه بنزین انجام شد، صحت این آمارها را تأیید کرد. براساس آمارها در پایان سال ۱۳۹۷اگر کسی ۴میلیون تومان درآمد داشته باشد و حتی مستأجر هم باشد جزو ۳۰درصد ثروتمند جامعه ایران راحتی می گیرد. آمارهای بانک مرکزی تیمار که تخمین بالاتری دارد می گوید درآمد ۵.۵میلیون تومان بوسیله ارتفاع جزو ۳۰درصد بالای جامعه ایرانی است. حقیقتاً اعتقاد اینکه کسی با این پول بتواند جزو ۳۰درصد بالای اجتماع باشد غیرقابل پذیرش است و این سؤال مطرح می شود که پس جامعه ثروتمند کجاست؟ ما بدون مفروضات بانکی نمی توانستیم ثروتمندان را پیدا کنیم برای همین چند شاخص مثل خودرو و مسکن را گزینش کردیم که آمارهای آن از ۵۰پایگاه اطلاعاتی در قلمرو جمع آوری شد. البته گمان بروز خطا را غم شمارش کردیم و بر همین مبنا از معترضان خواستیم رخصت جمع آوری داده ها بانکی را بدهند تا حذف این ۲۴میلیون نفر با دقت بالاتری انجام شود.
مثلاً در موضوع شناسایی مشمولان یارانه سوخت مشخص شد که از میان ۲۳میلیون خانواده ای که یارانه می گیرند ۱۱میلیون و ۹۰۰هزار خانوار، هیچگاه خودرویی به نامشان حلق. این آمار دقیقی است زیرا به واسطه اینکه پلاک و مدرک خودروها بالاجبار تعویض می شود داده ها آن کاملاً به روز و قائم است. از لفظ دیگر فقط ۹۰۰هزار خانوار خودروهای بالای ۲۰۰میلیون تومان دارند. این خانوارها همانهایی هستند که مسکن های بالای ۲میلیارد تومان دارند و مسافرت خارجی می روند. در این شرایط اگر اقبال بخواهد به واسطه اینکه منابع بیشتری برای توزیع یارانه ندارد، ۲۴میلیون نفر از اجتماع را حذف کند حتماً کارمندهای بخت هم حذف می شوند و این یعنی دولت روبه روی اشکوب متوسط راحتی می گیرد. اشتباه کار کجا بود؟
داخل این مورد، یک مباحثه این است که چقدر این سیاست اشتباه بوده و بحث دیگر اینکه چقدر خبط اجرا شده است. به نظر غلام شاق این بوده که گفت وگو در مورد این محاکمه ها کمتر صورت محزون است ضمن اینکه جهیز بوروکراسی تو ایران به دلایل عدیده ای به شدت ناتوان شده و برای همین هر سیاستی را خراب می نرم. دولت حساب های بانکی را وارسی می کند؟
تو جریان وارسی حذف یارانه ۲۴میلیون نفر خواستار دسترسی به مفروضات بانکی شدیم ولی به معنای آن نیست که می خواهیم مفروضات بانکی را شخم بزنیم. در نسب وقتی بی همتا اجازه بدهد، مفروضات او از جهیز بانک مرکزی محزون می شود ولی هیچ کارمندی قادر به نظر آن نیست و کامپیوتر مسئول پردازش تراکنش ها، واریز، برداشت، سود و... خواهد بود. در حقیقت معاونت شادکامی وزارتخانه ۵کارمند دارد و اطلاعات را تک مورد بررسی نمی کنند و مثل سیستم مالیاتی ممیز ندارند که روی مورد تک اظهارنامه ها نظر بدهد. درون این روانی برای کسانی شبیه اقشار و بیماران خاص هم روال دیگری می گذاریم و استثناهایی قرین کارپردازان (که پول مشارکت خواه سازمان را خرج می کنند) غصه پس ازآن از اعتراض بررسی می شود. پس موجی که اخیراً ایجاد شده و می گویند قضا و قدر می خواهد حساب ها را شخم بزند اصلاً معتمد زدودن. هرچند دولت ها داخل کشورهای با درآمد کمینه از ایران هم بدون اجازه افراد، اطلاعات بانکی را رصد می کنند و اصلاً نمی شود دولتی بدون اینکه داده ها انسان را جمع آوری کند، سیستم حمایتی و بانکی و قضایی و امنیتی داشته باشد. چرا این همه از یارانه مکان ماندند؟
آمارهای وزارت رفاه نشان می دهد بوسیله طور میانگین ۸۲درصد مردم خراسان شمالی، خراسان جنوبی و سیستان و بلوچستان بسته معیشتی پژمان اند اما در استان تهران این مغز به ۵۷درصد رسا و بخاطر شهر تهران احتمالاً کمتر از ۴۰درصد است. برای همین تو تهران اغلب آدم می گویند ما یارانه نگرفتیم درحالی که ازنظر خودشان وضعیتشان مشمول دریافت یارانه بوده است اما این واقعیت تلخ اقتصاد ایران است که پولدارها در نهایت ۵درصد جمعیت ناحیه هستند و حذف شدگان یارانه بنزین جزو ۲۰درصد بالای اجتماع ایران راحتی می گیرند. البته با مشاهده روزمره ما تو تهران و کلانشهرها بوسیله نظر می رسد نحو جامعه بهتر از این آمارها باشد اما متأسفانه اسلوب جامعه ازآنچه ما فکر می کنیم، بدتر است. حالا تصورش را بکنید در این سطح از فقر، دولت باید غرض محنت بگیرد و روبه روی ۲۴میلیون نفر از اشکوب متوسط جامعه که در سیلان حذف یارانه ها ناراضی می شوند صبر بگیرد. در این میان بی اعتمادی به طالع هم بدتر از هر آتشی است که بوسیله جان مرزوبوم افتاده؛ بوسیله من گفتند اقبال به ۶میلیون نفر یارانه داده و می گوید به ۶۰میلیون نفر. در این مورد خاص گفتیم همه رسانه ها را به همراه دو متخصص
آی. تی و یک نفر از وزارت ارتباطات بیاورید تا به قیافه رندوم با صاحبان کد ملی کسانی که یارانه گرفته اند تماس بگیرند و صحت ماجرا مدلل شود. نحو نجات چیست؟
درون این وضعیت خواه باید کمک کرد که این امر اجرا شود یا اینکه دولت به همه یارانه بپردازد. البته چنانچه قرار باشد به همه پول داده شود قضا و قدر بالاجبار با استقراض مخفی از جهیز بانکی این امر را ایفا می دهد بوسیله این صورت که مثلا قرضه بوسیله پیمانکاران را اضافه می دهد و پیمانکاران با بانک ها هم بر می کنند و بانک ها حزن مشت عاقبت با بانک مرکزی حساب وکتاب می کنند و یک دمل دیگر به صرفه جویی ایران اضافه می شود. چنانچه این دو راهکار را وارسی کنیم هوشیار می شویم اینکه نوبت می گوید به جای ۸۴میلیون به ۶۰میلیون یارانه پرداخت کنیم یک محاکمه اصولی است؛ اما اجرای این محاکمه اصولی چالش هایی دارد که باید وضع حل آن همچنین فاش شود. اثرپمپاژ اعلام منفی
بسیاری از ما از شرایط موجود ناراضی هستیم ولی باید به این پدیده هم توجه کنیم که پمپاژ اخبار منفی و ضعف ها چیزی سوا خسته کردن اقبال بوسیله همراه ندارد درحالی که ضعیف شدن دولت به نفع هیچگاه کس نیست. ما در طول تاریخ معاصر یکجا شانس ضعیف را تو گرداگرد انقلاب مشروطه تا روی امر آمدن رضاشاه امتحان کردیم که آدم مجبور به خوردن علوفه شده بودند در مقابل وقتی جهیز اداری ضعیف باشد نمی تواند حکم روزانه اش را اجرا دهد و وارد مهلکه می شود. در سال ۹۶که ناآرامی ها شروع شد، من گفتم پمپاژ یاس نکنید بلکه به انتشار و واکاوی سوژه ها و مسائلی بپردازید که اگر غم سلبی باشد بتواند به تغییر منجر شود و مشیت در فضای عمومی به حیات بیاورد که طالع و بوروکراسی را بوسیله جانب اصلاح این موارد بکشاند. مثلا این سؤال که چرا پروژه های عمرانی دولتی سریع اجرا نمی شود؟ یا چرا اینقدر پول صرف حوزه های درمان و آموزش و سازمان قلمرو می شود و گونه امین نمی شود؟ امیدی بوسیله بهبود متد دولت وجود دارد؟
قضا و قدر مدرن بر سه گانه محور ارتش قوی، قوه قضاییه وارسته و جهیز مالیاتی دقیق بنا شده؛ اما دولت ایران از سیستم دقیق مالیاتی بی بهره است و برای همین مجبور است بنزین را گرانبها کند تا به آدم دستیار معیشتی بدهد. راه مستحکم شدن جهیز مالیاتی این است که بوسیله شیوه کشورهای پیشرفته و حتی ترقی نیافته روال ستاندن مالیات را تغییر اساسی بدهیم. این یک گوهر است که کشورهای دیگر ۶۰درصد عوارض را از قوم ها می گیرند و ۲۰درصد از بنگاه ها؛ ولی در ایران جهیز مالیاتی و تأمین مدنی بنگاه ها را هدف پژمان اند و بوسیله قدری در آنها مداخله می یواش که امر تولیدی در این کشور به فرجام نمی رسد. برهان غم مشخص است؛ در مدت ما نمی توانیم شبیه ۳۰سال قبل کشورهای دیگر، از خانواده ها اظهارنامه مالیاتی بگیریم و آن را از اصناف و شرکت ها می گیریم. ما می گوییم سیستم مالیاتی و تأمین اجتماعی از بنگاه بوسیله خانواده شیفت کند تا قوم براساس مصرفی که دارد مالیات بدهد و دلال ها که درآمد هنگفت دارند از تور مالیاتی فرار نکنند؛ درون این صورت قوم ای که الآن جزو ثروتمندترین هاست، باید مالیات های بیش سنگین بدهد.
- ۹۸/۰۹/۰۷